Tuesday, October 14, 2008

takk, takk

takk takk, is het geluid dat mijn papa maakt wanneer hij zijn sleutels vergeten is. hij tikt met zijn trouwring tegen het venster langs de voordeur. waarom hij de bel niet gebruikt, weet ik niet. misschien moet ik het hem eens vragen. in ieder geval weten we dat takk takk betekent dat hij en niemand anders voor de deur staat. dat geeft ons de vrijheid te doen alsof er niemand thuis is, maar natuurlijk doen we dat niet, het is tenslotte zijn huis.
dit is mijn blog en ik laat, takk takk, weten dat ik nog eens voor de deur sta.
ik heb klachten gekregen. dit keer niet over de - al dan niet 'te' - politieke inhoud van mijn blogs, maar wel over het gebrek aan kwantiteit. ik geef het toe, ik ben niet de meest actieve blogger en als ik dan al eens blog, heb ik het elke keer weer moeilijk mezelf te overtuigen van de relevantie. want geef toe, geweldig relevant is het hier allemaal niet.
maar goed, ik ben beleefd opgevoed (met zachte takk takk tikjes tegen het raam) en dus probeer ik klachten op gepaste manier te beantwoorden.
dus als jullie meer geblog willen, dan krijgen jullie dat. ik begin alvast met de mededeling dat ik een snotvalling heb. voila, dat komt ervan als je mij onder druk zet, dan verspreid ik onfrisse details over mijn gezondheid (en een hoop bacterien, maar daar hebben jullie daar in belgie geen last van, mijn collegas daarentegen...).
desondanks geniet ik van de herfst. mijn schoonouders hebben hun huis verkocht en dat betekent dat onze refuge niet veel langer beschikbaar zal zijn. jammer, oktober is zoveel leuker als je de bladeren van de bomen ziet vallen en de geur van de herfst kan opsnuiven. in new york ruikt de herfst zoals alle seizoenen, naar uitlaatgassen en andere stads aromas. afgelopen weekend heb ik dus in mount kisco in de tuin gezeten en naar de oranje bomen gekeken.
misschien is het de herfst, of misschien is het die fantastische sigur ros documentaire 'heima' die mij aan het denken gezet heeft, maar de laaste tijd begrijp ik de charmes van het noorden beter.
in belgie zijn ze bijna even talrijk als de italofielen ik heb het over de scandinavie-fans. ja, wuss, gijbels en jena, ik heb het over jullie! toen ik nog in het grijze belgie woonde begreep ik er niks van. ja, er wonen mooie meisjes in het noorden, en ja, saunas doen deugd. maar het is daar ook verschrikkelijk koud! en zijn noorderlingen niet erg afstandelijk? de eerste barsten in mijn vooroordelen vertoonden zich tijdens mijn eerste bezoek aan scandinavie. iedereen was geweldig vriendelijk! en de zon scheen! ok, het vroor dat het kraakte (letterlijk, je kon het horen!) maar de zon scheen! en het landschap was ook al niet zo lelijk, om niet te zeggen wonderschoon!
ondertussen heb ik familie in zweden. tenminste, als de ouders van je schoonzus tot de familie gerekend mogen worden? ik ben jaloers op hun huis aan het water (de zee in de tuin!) en op de wijde landschappen die hun omringen. pas op, ik apprecieer de charme van lintbebouwing en ook de canyons van new york hebben hun voordelen. maar ondertussen begrijp ik de scandinavie-fans beter en bij uitbreiding het hele noorden! ik heb hier al vaak genoeg de lofzang gezongen over vermont en al ben ik er nog niet geweest: de kust van maine ziet er op tv ook niet slecht uit! en oh, hopelijk kan ik op een dag mongolie eens bezoeken!
dus bij het begin van de herfst verklaar ik mezelf officieel genezen van mijn noordenfobie! zolang het maar niet regent...

5 comments:

Anonymous said...

Eindelijk, hij snaptet.
Binne 5 jaar gaatem de regen ok nog leren appresjeren, wacht mar af...

Wuss.

Sarah said...

jaaaa die documentaire van sigur ros is inderdaad wonderschoon. als ik geld had, ik zou de dag na het bekijken van de docu mijn ticket naar Ijsland zijn gaan boeken!

Anonymous said...

Hey Bompa (fred),

Woohoo!!! ge hebt het 'Licht' gezien. 't zal den ouderdom zijn.
En idd ... waarderen van een regenbui komt nog... iedereen begint met kleine stapjes!

En ff een kleine comment op de vorige Comment... met het weinige geld dat we nu hebben, zal Ijsland goe te betalen zijn. Even geduld en ge gaat er een stukske grond kunnen kopen. :-)

Groeten,
Wim

Ann said...

Fijn & goed nieuws dat je meer gaat schrijven. Ik vond het ook zeer plezant je gezien te hebben in NY, en ons papa ook. Tegen iedereen verteld hij nu: "dat we zijn gaan eten met een vriend van Ann, Fred...(stilte, en dan zie je hem nadenken) Vangeloven (roept hij dan opgelucht uit), een heel vriendelijke jongen".

Tot nog eens!! GrĂ¼ssen Ann x

Anonymous said...

zeer interessant, bedankt