Perfection has it's price

In 'Chronicles - volume one' vertelt Bob Dylan over zijn eerste maanden in New York. 's Nachts luistert hij naar de trein die voorbij rijdt. Het geluid van de trein klinkt vertrouwd, het is het enige wat overeenkomt met het platteland waar hij altijd gewoond heeft. New York heeft weinig of niets gemeen met Belgie. De metro in Brussel is met de beste wil van de wereld niet te vergelijken met de newyorkse versie. Winkels, mensen, auto's, huizen, ... Alles is anders. Zelfs de Stella smaakt niet helemaal zoals in Belgie. Bob Dylan voelt zich geborgen en veilig wanneer hij de trein hoort. Ik heb nog niets gevonden dat die functie vervult.
Gelukkig voel ik mij ook zonder dergelijke nostalgie voldoende 'thuis' en geborgen. Nu ik enkele dagen per week aan het werk ben, voel ik mij meer en meer op mijn plaats in Manhattan. Natuurlijk ben ik me bewust van mijn status als 'alien' (ik heb ondertussen zelfs een 'Alien Registration Number'). Maar ik ben niet de enige 'alien in New York'. Geboren en getogen New Yorkers zijn in de minderheid en dat vertaalt zich in het cosmopolitische karakter van de stad. Iedereen is op zoek naar zijn of haar treingeluid en de meeste aliens vinden het snel. Als de stad het zelf niet te bieden heeft, zijn er nog altijd omwegen. De chocolade die alle bezoekers meebrengen is mijn surrogaat voor Belgie. En ik moet toegeven: ondanks de prijs, drink ik bijna dagelijks 'een pintje'.